Większość snowboardzistów z czasem coraz częściej szuka przygód poza trasami. Niektórzy robią z tego ideologię, traktując to jako największe wtajemniczenie. Ja ostatnio, z racji warunków, coraz częściej wybieram snowpark, ponieważ, by trafić świeży puch, trzeba mieć trochę szczęścia lub po prostu podróżować za śniegiem, tak jak teraz, wybierając takie miejsca jak Japonia czy USA.

Ale to nie o tym będzie ten artykuł. Jesienią, podczas pobytu na PurePowder, spotkałem Zuzę Witych, która wyszła z inicjatywą stworzenia klubu sportowego przygotowującego do startów w FWT. Miały odbywać się wyjazdy, szkolenia i wspólne starty. Zorganizowano chyba dwa obozy, ale projekt na razie został wstrzymany. Trzymam kciuki, żeby jeszcze udało się go zrealizować.

FWTAcademy – Freeride World Tour Academy Poland

Zawodów w kalendarzu jest naprawdę sporo. Celem uczestnictwa w Challengerach jest kwalifikacja do najtrudniejszych z nich, czyli czterogwiazdkowych. To świetnie pomyślane, bo moim zdaniem do zawodów o 1. i 2. gwiazdkach można zapisać się nawet bez dużego doświadczenia, ponieważ poziom trudności nie jest na tyle wysoki, by zniechęcać początkujących.

Jazda poza trasą staje się coraz bardziej popularna i oczywiście bardzo atrakcyjna. W wielu miejscach powstają legalne strefy freeride’owe i myślę, że takich miejsc będzie przybywać. Niemniej jednak, jest to również bardzo niebezpieczne, dlatego nie zachęcamy nikogo, by bez odpowiedniego przygotowania czy przewodnika podejmował się takich wyzwań – grozi to poważnym niebezpieczeństwem, a w skrajnych przypadkach nawet śmiercią.

Jak zacząć? Na pewno warto rozpocząć od kursu lawinowego.
Na przykład tutaj: https://kursylawinowe.pl/
Jest tego teraz naprawdę sporo. Sprzęt, taki jak ABC (detektor lawinowy, sonda, łopatka), można wypożyczyć lub skompletować samodzielnie. Obecnie sprzęt ABC jest dostępny w przystępnych cenach. Akcesoria Lawinowe – Sklep snowboardshop.pl

Zawody w Norwegii miały 3 gwiazdki, więc poziom trudności był wysoki. Dodatkowo warunki pogodowe były naprawdę trudne, ponieważ strefa zawodów znajdowała się w rejonie, gdzie śnieg był zmrożony i było go mało. Sama trasa zawodów przebiegała na skos stoku, co pozwalało wykorzystać dwie pułapki skalne o wysokości od 1 do 7 metrów. Na końcu trasy znajdowały się dwie skocznie w snowparku o wielkościach M i L.

Przez całe zawody chmury wchodziły w strefę zawodów, co utrudniało widoczność i uniemożliwiało start. W efekcie pierwszego dnia zawody odbyły się tylko w konkurencji dziecięcej, gdzie trasa była odpowiednio dostosowana do wieku uczestników. Start dzieci można by porównać do lokalnych zawodów. Jeśli chciałbyś startować ze swoim synem lub córką, z pewnością znajdziesz odpowiednie zawody w kalendarzu.
Drugiego dnia, mimo bardzo dobrej prognozy, warunki również nie były łatwe. Jedna zawodniczka czekała na linii startu prawie dwie godziny, co zdecydowanie nie brzmiało atrakcyjnie.

Co jest oceniane?

Trudność linii, płynność przejazdu oraz trudność ewolucji (skoki, rotacje) – te elementy są oceniane przez sędziów, którzy na końcu sumują wszystko w postaci jednej liczby. (W teorii można później uzyskać szczegółową rozpiskę, ale to wymaga dobrej woli organizatorów).

Jeśli poważnie myślisz o swojej karierze, droga do startu w Mistrzostwach Świata wymaga co najmniej trzech startów w kwalifikacjach. Musisz zdobyć odpowiednią liczbę punktów, by zakwalifikować się do zawodów czterogwiazdkowych, a następnie zebrać wystarczającą ilość punktów, by znaleźć się w pierwszej trójce i uzyskać możliwość awansu do głównych zawodów. Jeśli celem są Mistrzostwa Świata, to należy startować w zawodach czterogwiazdkowych i znaleźć się w pierwszej połowie wyników.

Na koniec serdecznie pozdrawiam i gratuluję Dagmarze Piechowicz, która zajęła II miejsce w swoim debiucie w kategorii kobiet!

---

PIOTR